Mandag 07. Oktober, 2002
I går var vi i byen saman med Maren og Øyvind. Etter ein middag på kinarestaurant, vart vi sitjande på kafé og spele kort og diskutere sjukepleiedokumentasjon. Både Maren og Øyvind er i gong med kvar sine skriftelege oppgåver innan sjukepleiefaget og er alltid svært engasjerte.
Sjukepleiedokumentasjon er ikkje noko enkelt tema, særleg ikkje på våre arbeidsplassar. Sjølv har eg eit inntrykk av at ein generelt er usikker på kva som skal skrivast og kva som ikkje trengs dokumenterast og ikkje minst, korleis ein dokumenterer sjukepleie. Ikkje mange andre helseprofesjonar nyttar seg av det som blir dokumentert.
Sjukepleie er eit fag som ikkje har så lange akademisk historie i Noreg. Det er ikkje mange som har teke doktorgraden i sjukepleievitskap, om nokon. Det einaste norske fagbladet i Noreg utfører ikkje kontrollar av fagartiklar som blir trykte.
Det har vore mykje snakk om den sokalla tause kunnskapen
, kunnskap ein ikkje kan gi uttrykk for, men som er tilstades når ein sjukepleiar interagerer med ein pasient. Kvifor er det så vanskeleg å setje ord på denne kunnskapen? Er det fordi vi rett og slett manglar vårt eige fagspråk, på same måte som andre profesjonar har sitt fagspråk?
Å dokumentere observasjonar av eit menneske svært vanskeleg. Vi har fått beskjed om å vere så objektive som mogleg. Dermed unngår ein altfor mykje av den synsinga
som kan prege ein rapport, og som kan gjere at ho verkar «useriøs». Dessutan unngår ein å gjere lesaren av rapporten forutinntatt i sitt møte med pasienten.
Men der vil kome situasjonar der dei objektive observasjonane ikkje vil kunne gi nok informasjon om pasienten sin situasjon. Kva med spedbarn eller personar som av ein eller annan grunn ikkje kan gi uttrykk for sine behov?
Diskusjonen var lang og interessant. Vi snakka om mykje utover det som er gjengitt her. Men ein ting er sikkert. Behovet for ein betre sjukepleiedokumentasjon er til stades.