Mandag 07. Oktober, 2002
I g�r var vi i byen saman med Maren og �yvind. Etter ein middag p� kinarestaurant, vart vi sitjande p� kaf� og spele kort og diskutere sjukepleiedokumentasjon. B�de Maren og �yvind er i gong med kvar sine skriftelege oppg�ver innan sjukepleiefaget og er alltid sv�rt engasjerte.
Sjukepleiedokumentasjon er ikkje noko enkelt tema, s�rleg ikkje p� v�re arbeidsplassar. Sj�lv har eg eit inntrykk av at ein generelt er usikker p� kva som skal skrivast og kva som ikkje trengs dokumenterast og ikkje minst, korleis ein dokumenterer sjukepleie. Ikkje mange andre helseprofesjonar nyttar seg av det som blir dokumentert.
Sjukepleie er eit fag som ikkje har s� lange akademisk historie i Noreg. Det er ikkje mange som har teke doktorgraden i sjukepleievitskap, om nokon. Det einaste norske fagbladet i Noreg utf�rer ikkje kontrollar av fagartiklar som blir trykte.
Det har vore mykje snakk om den sokalla tause kunnskapen
, kunnskap ein ikkje kan gi uttrykk for, men som er tilstades n�r ein sjukepleiar interagerer med ein pasient. Kvifor er det s� vanskeleg � setje ord p� denne kunnskapen? Er det fordi vi rett og slett manglar v�rt eige fagspr�k, p� same m�te som andre profesjonar har sitt fagspr�k?
� dokumentere observasjonar av eit menneske sv�rt vanskeleg. Vi har f�tt beskjed om � vere s� objektive som mogleg. Dermed unng�r ein altfor mykje av den synsinga
som kan prege ein rapport, og som kan gjere at ho verkar �useri�s�. Dessutan unng�r ein � gjere lesaren av rapporten forutinntatt i sitt m�te med pasienten.
Men der vil kome situasjonar der dei objektive observasjonane ikkje vil kunne gi nok informasjon om pasienten sin situasjon. Kva med spedbarn eller personar som av ein eller annan grunn ikkje kan gi uttrykk for sine behov?
Diskusjonen var lang og interessant. Vi snakka om mykje utover det som er gjengitt her. Men ein ting er sikkert. Behovet for ein betre sjukepleiedokumentasjon er til stades.